Cornwall 2012

Ach jongens, heerlijk, een weekje ertussenuit, we zijn inmiddels alweer meer dan een maand thuis en dan is het hoog tijd om weer eens over de grens te wippen voor een korte vakantie. We gaan op weg naar het prachtige Cornwall, eens kijken of dokter Ellingham nog zijn praktijk heeft in Port Wenn. Als je dit niet begrijpt probeer het dan maar niet, vergeefse moeite, dan heb je die geweldige serie nooit gezien. We hebben het hier over Doc Martin, de neurotische chirurg die niet meer kan opereren omdat hij een fobie ontwikkeld heeft tegen bloed, haha, dan kun je slecht nog in mensen snijden hè. Dus neemt hij een dokterspraktijk over in het kustplaatsje Port Wenn in Cornwall waar hij als kind de zomers verbracht. Het plot dat zich dan verschillende seizoenen ontvouwt is geweldig, Martin Clunes zet de rol perfect neer. Enfin, terug naar het begin. Donderdagavond de jongens weggebracht, zoveel mogelijk de bus al ingepakt, vrijdag bijtjids ‘de waeg aaf’ riching Duinkerken, om 14 uur ging de boot. Ja, de boot, de tunnel wilde Gina eigenlijk liever maar dat scheelde 160 pop. Kijk, dan zijn we ineens geen Bourgondische Limburgers meer maar echte Hollanders, Zeeuwen bijna, zuunig, hihi. 160 pop daar krijg je een hoop pinten (paajnts) voor en een berg curry en fish & chips. En Billy (Baileys) natuurlijk. Dus 2 uurtjes op de boot ipv eenhalf uur in de trein was te overzien. Vanaf thuis tot ongeveer Gent regende het dat het zeikte (Limburgse uitdrukking), dankzij onze vertrouwde Rain-X niet één keer de ruitenwissers hoeven te gebruiken. Zoek dat ook maar op, ik kan niet alles uitleggen. Na een tankstop vlak voor de Franse grens waren we netjes op tijd aan de steiger. Een beetje mistroostig in een industriehaven maar ach, het is maar de veerboot. Marco (Polo, zoek ook maar op) op het bovendek geparkeerd en lekker het eerste uur en een beetje op het achterdek in de wind en het zonnetje gezeten met wat muziek op ons hoofd, lekker relaxed, el capitan weet de weg naar Dover. Daarna werden onze knoken toch wat koud en hebben we een stoel in de lounge opgezocht om de laatste 3 kwartier een beetje te knikkebollen, of is het tegenwoordig ook al knikkenbollen? Knikkerbollen soms? In Dover van de boot en daar begon het avontuur al, links rijden was het devies, altijd leuk. Gelukkig is het dankzij onze eerdere trips naar het land van de Queen en het prachtige Schotland geen nieuw fenomeen meer, gewoon lekker met de rest meedoen. Hildegard geprogrammeerd richting Crawley, naar Chris & Anne die we eigenlijk de volgende week pas zouden ontmoeten maar de boodschappen die zij bestelden namen teveel plaats in dus dumpen die handel. Gelukkig was er iemand thuis, even gebabbeld en daarna verder richting Basingstoke, in ieder geval Londen voorbij, om ons daar in te kwartieren in het plaatselijk Hilton hotel, jazeker, we doen het niet voor minder en nemen het er goed van deze reis. Nee hoor, gewoon ‘ei schnepke’ op bookings dot com. Op zoek naar de pinautomaat stuitten we op de Queen’s Arms pub, jazeker, voor Gienie een stukje stier en voor Harieke dan maar de onvermijdelijke f&c, Engeland speelde tegen Zweden dus er was genoeg volk en stemming in de kroeg. En cashback, bijpinnen geen probleem dus, haha, win-win vandaag. Naar bed en zaterdag op tijd eruit voor een heerlijk ontbijt in de tuinkamer, veranda, patio, whatever.

Zaterdag dus, op tijd eruit, gelukkig niet druk in de eetzaal, netjes door een Oosteuropese meneer naar tafel gebracht, een Indiase meneer bracht een pot thee, een Thaise meneer bakte onze eitjes, een Caribische meneer bracht ons een verse pot thee en een mevrouw met een rode steen in haar hoofd kwam de bordjes halen. Hmm, waar waren we ook alweer? Sjietegaal (daar is ie weer), met vakantie zijn we. De volgende 300 nog wat kilometer waren vrij saai, over een M-weg naar het zuidwesten, met de nodige rotondes en wegversmallingen, rare regeling is dat toch. En toen was daar plotseling Stonehenge, het wereldberoemde Stonehenge waar de mensen die een slag in het koffer hebben (Limburgse uitdrukking en persoonlijke visie) volgende week weer verzamelen om de langste dag en de zonnestand te vieren of zoiets, het is in ieder geval een monument op de werelderfgoedlijst van onschatbare waarde. Duh, en hier dan onze interpretatie: een hoopje stenen in een weiland tussen 2 hoofdwegen, stelt geen ruk voor. Misschien zie ik de historische waarde niet, bekijk het door de ogen van Bèrke en Leike en het zijn gewoon stenen om tegen te pissen. Wellicht is het net zoiets als de graancirkels, alleen wat arbeidsintensiever, maar iemand neemt een loopje met de wereld. Ik weet het, ik heb nu alle pagans en heksen in het harnas gejaagd, zal me eerlijk gezegd jeuken. We zijn er wel even gestopt voor een plaatje, het is dat we er toch langs kwamen, ervoor om rijden is niet de moeite waard.
Door richting de kust, naar Port Isaac dus, eigenlijk naar Pendogget maar dat is zo klein en afgelegen dat het nog niet eens in kaart is gebracht, zelfs op Google maps is het niet terug te vinden. Ingekwartierd in een gezellige B&B, Lane End van Nab en Linda, daarna eerst maar eens de omgeving verkend. Op naar
Port Isaac om even te scouten, morgen spenderen we er wat meer tijd. Even door het dorp gelopen, de praktijk opgezocht, wat plaatjes geschoten en naar de Lion King, een pub, om een hapje te verorberen. Weer een heerlijk stukje stier, ze smaken hier eigenlijk nog lekkerder dan in de good ol’ USA, hier krijg je ze warm voorgeschoteld in plaats van lauw. Nog een stukje heen en weer gehobbeld door het dorp, tjotje op en tjotje af, kuitenbijters maar ach, alles voor een plaatje. Terug naar ‘huis’, busje geparkeerd, het paadje afgelopen, de weg overgestoken (eerst rechts kijken dus) naar de Cornish Arms pub, op kruipafstand van ons mandje. Een paajnt en een Billy voor Gina, gezellig aan een tafeltje met de tv en wat rumoer op de achtergrond totdat er ineens een groepje heren binnen kwam met gelijke uniformen, dezelfde poloshirtjes dus, dit bleken de lokale grootheden ´The Boscastle Buoys´ te zijn, een a-capella groepje dat lokale liederen ten gehore brengt. Geweldig, liedjes met inkopper teksten, allemaal een glas bier in de hand, binnen een paar minuten was de kroeg omgetoverd in een soort Rowwen Hèze festijn, iedereen zong mee, gelukkig is men hier wat meer aan het bier gehecht en vliegt het niet in de rondte. Na het optreden en een paar paajnts verder was het tijd om ons mandje op te zoeken. Truste wereld, we zijn er klaar mee, 1000 km van huis naar bedje toe, lekker moe van de zilte zeelucht.

Zondag
Op tijd eruit, soigneren en om 9 uur aan de ontbijttafel aanschuiven, de eetzaal is een gezellige kamer met een buffet van vers fruit, corn flakes in alle smaken, Linda maakt een heerlijk vers ontbijtje voor je van allerlei lokale ingrediënten, eitje van een Cornwall kip, bacon of sausage van een Cornwall varken, ananas uit Cornwall, vers geperst appelesienesaap van Cornwall appelesiene, aardbeien, bessen, bananen, perziken, alles lokaal uit Cornwall. Melk rechtstreeks uit de Cornwall koe en honing van Cornwall bijen natuurlijk, toast van Cornwall meel, noem maar op, alles van om de hoek. Waar of niet, het smaakte voortreffelijk, na het ontbijt waren we eigenlijk klaar om een uurtje te gaan liggen uitbuiken, hahaha. Oké, eventjes uitbuiken in het ochtendzonnetje en op naar de klippen. Op tijd downtown om nog een parkeerplekje te scoren, wandelzolen onder gebonden, stokken uit de bus gehaald, proviand in de rugzakken, op naar de eerste uitdaging, Port Gaverne, ligt onder aan de berg vanuit Port Isaac. Nadeel van bergaf is dat het daarna meestal weer bergop gaat. En zo was het ook. Vanuit Port Gaverne de klippen op gelopen voor een hike van een paar kilometer naar het noorden, mooie omgeving. Na terugkeer weer bergaf en bergop naar Port Isaac, langs het huisje van de dokter voor een hike naar het zuiden richting Port Quinn, deze ging echter meer op en af en dat begon na een kilometer of 6 toch wat pijn aan de kuiten te doen dus zijn we langzaam, op ons gemak, heel rustig, met veel stops, weer teruggekeerd naar het vissersdorpje. Een heerlijke kop koffie en een stuk cake dat een onbeschofte maat had waren de calorieën die we eraf gelopen hadden er weer terug aan gesnaveld. Het was inmiddels het middaguur ver voorbij en na nog wat rondgeslenterd te hebben om het verzuren van de spieren tegen te gaan hebben we ons busje weer opgezocht en zijn we nog heel even gaan kijken naar Trebarwith Strand bij Tintagel, daarna nog even een rondje door Tintagel gedaan, daar vonden we ook onze slaapplaats voor een volgende keer, Camelot Castle, voor de deur stond een Bentley, ernaast een Aston Martin een een Porsche Cayenne, daarnaast was de helipad, echt iets voor ons om onze bus tussen te zetten. Voor volgende keer dus. Op naar het warm eten van vandaag, the Cornish Arms met een geweldige mix van traditioneel pub food en Thaise keuken. Helaas was Thaise kokkie vandaag vrij en konden we alleen een sateetje scoren, gevolgd door een steak, vandaag eveneens weer vers van de stier gesneden en sizzling hot op in een gietijzeren schotel. Nog net niet onze vingers opgepeuzeld, zo lekker was het. Na nog een afzakkertje in de bar was het tijd om ruim voor het donker onze vermoeide knoken wat rust te gunnen. Stoeltjes uitgeklapt, muziekje erbij, drupje regen dus subiet de luifel uitgedraaid, schleppie op tafel om wat te hakkelen, Juup en Billy uit de koelkast, lekker in de ondergaande zon genoten tot het donker werd. Klaar met de wereld, truste allemaal.

Maandag

Auwa auwa auwa, spierpijn tot en met, we zijn wel wat gewend maar klip op klip af heeft toch zijn sporen achter gelaten. Nab toverde ook vandaag weer een heerlijk ontbijtje van lokale specialiteiten op tafel, toen we klaar waren was het eigenlijk weer tijd voor een dutje. Helaas, we moesten verder, het zuiden riep naar ons, de zee lokte. Al met al was het een ritje van 50 mijl, we hebben er toch de hele dag op kapot geslagen. Eerst naar Newquay, een soort Renesse, backpackers heaven, eerste klas party town, een aaneengesloten rij van B&B’s, boarding houses, camp sites en dat soort dingen. Niet eens uitgestapt (deed teveel pijn), door naar St. Ives, van hetzelfde laken een pak, veel gastenverblijven, het stadje is wat kleiner, had wat winkeltjes, we zijn echter weer stoer in de bus blijven zitten, too much spierpijn. Wel bij zowat ieder standje langs de weg waar plantjes stonden gestopt en onze vermoeide botten uit de bus gesleept om een bonte verzameling plantjes aan te leggen, de soorten die we ‘bij ons’ niet hebben of plantjes die 10x goedkoper zijn dan thuis. En daar steekt de Hollandse zuinigheid wederom de kop op, hahaha. Wat staat er inmiddels in de bus? Mini Fuchsia, Phloxen, blauwe Geranium, een soort Gentiaantjes en nog wat rare dingen. Nee, geen hennepplantjes, hmmm, de bus zou eigenlijk wel lekker ruiken, maar of het goed is voor de stuurmanskunsten? Denk het niet. Het is al moeilijk genoeg hier. Vanuit St. Ives de binnendoor route naar Land’s End gekozen, fuck toch op zeg, hadden we dat maar niet gedaan. Spijt als haren op mijn hoofd. Dit zijn wegen voor de Ibiza van Gina, niet voor ons busje. Veldwegen bij ons zijn breder dan hier de doorgaande wegen zijn. Wat een drama. Maar een geluk dat we niet tussendoor in de bak hoeven te roeren omdat Marco zelf zijn versnellingen kiest anders was het nog harder werken geblazen. Doorgaande wegen zijn op plaatsen zo smal dat je niet eens met 2 Nissan Micra’s langs elkaar kunt rijden, laat staan een Mercedes bus. Kaken op elkaar, diep ademhalen en raggen met die handel. Maar als je dan de lijnbus tegenkomt of zo’n grote witte camper dan valt het hele verkeer stil. Past gewoon niet. Zelfs met een Fiat 500 lukt het niet om erlangs te komen. Rangeren dus, beetje naar voren, beetje naar achteren, het is echt millimeterwerk met ingeklapte spiegels. Op naar Cape Cornwall, het stelt niet veel voor maar we zijn er geweest. Erheen was een uitdaging, terug toch wel, godsamme wat zijn de weggetjes smal. Blij als kleine kinderen waren we toen we weer op een ‘normale’ doorgaande weg terecht kwamen, de laatste kilometers naar het einde van Engeland. En ook dit was er weer eentje van ‘been there, done that’, verder is er niet veel te beleven. Maar ach, het is vakantie, who gives a shit. Na de obligatoire fotoshoot door naar Penzance, het kuststadje helemaal in het zuiden, ingekwartierd in de volgende B&B en gelijk door naar de Thai aan het einde van de boulevard voor een heerlijke maaltijd, we hadden de hele dag eigenlijk door alle stops die we maakten voor bloemen en planten niets meer gegeten behalve een wafel en wat chippies die nog in de bus lagen. Die meneer van het restaurant wist onze bestelling feilloos te interpreteren, 1, 2, 4, 5, 12, 24, 2x39 en wat te drinken. We zaten binnen de kortste keren met een hele tafel vol etenswaar en hebben dit heerlijk tot de laatste kruimel en sausresten opgepeuzeld. Er zaten wat pittige dingen tussen dus er werd ook nog wat te blussen besteld. Thaise kokkie had haar best gedaan. Een avondwandeling over de boulevard in de zeewind en de ondergaande zon had het verwachte effect, we werden rozig. Terug getaffeld naar de B&B, de laatste spulletjes uit de bus gehaald, een emmertje ijs gescoord, een drankje gemaakt, een lekkere douche genomen en wederom klaar met de wereld. Heerlijk zo’n dagje, opstaan om de dag kapot te slaan met niks, 50 mijl, zo’n 80 kilometer waar je de hele dag over kunt doen, overal stoppen als je er zin in hebt, da’s pas een lekkere vakantie. Take it easy baby!

Tuesday

Moeder overste Hazel en haar man Russell draaiden een verdraaid lekker ontbijtje in elkaar, op het buffet natuurlijk weer van allerhande fruit, flakes, jams, brood etc, lokaal product natuurlijk, je kent dat inmiddels wel. En natuurlijk een eitje van de lokale kip, een worstje van het lokale varken, een geplofte tomaat, witte bonen in tomatensaus, klef spek, gebakken aardappels, gebakken champignons, als het maar gebakken is en druipt van het vet. En sommige mensen krijgen dat ook allemaal door hun strot op de vroege ochtend. Een keertje is leuk maar elke dag dat wordt toch wel wat veel. Dus een ‘licht’ ontbijtje van toast en een eitje, 1 worstje (die zijn wel erg lekker), flakies met melk en wat vers fruit, heerlijk. Na het ontbijt hebben we ons klaar germaakt om de dag weer aan te vallen. Prikstokken uit de auto, trekkingschoenen aan en op naar de binnenstad, alle 400 winkeltjes bekeken, her en der naar binnen gewipt en door gestiefeld naar de haven. Van een afstandje kun je de Britse tegenhanger van le Mont Saint Michel zien liggen, ook een kasteeltje op een rots net buiten de kust, toepasselijk Mount Saint Michael genaamd, hahaha, wie heeft bij wie afgekeken? Je kunt ernaartoe lopen maar dat was een kluif van een uurtje of 3, na even overleggen hebben we besloten het niet te doen, zoveel aantrekkingskracht had het nu ook weer niet. Wel een stuk langs het strand gelopen, daarna een terrasje in de zon gezocht voor een lekker bak koffie en een snack. Was nog te vroeg voor lunch dus we bestelden knoflookbrood. Toen het geserveerd werd bleek het inderdaad brood te zijn waar de knoflook op gesnipperd was en het geheel had een paar minuten in de oven gelegen. Heerlijk, overheerlijk, maar meuren dat we daarna deden, hahaha, maar wel gezond zullen we maar zeggen. De rest van de middag verbracht met in de zon lopen, in de zon zitten, hier en daar nog onze neus binnen steken, nog een stukje lopen, wat zitten in de zon, je kunt wel raden dat onze toet vanavond een tintje donkerder is. Het diner bestond vandaag uit traditioneel fish & chips van de lokale hete olie specialist Bernie, een joviale visbakker die vond dat het met klanten babbelen een uitstervend fenomeen is en er dan ook lustig op los ratelde. Vrouw en dochter sloten zich ook aan bij de conversatie. Op een gegeven moment vroeg hij of we al op meer plaatsen in Europa waren geweest, oh boy, mijn Southern drawl had hem op het verkeerde been gezet. Om zich daarna direct te herpakken door te melden dat er ook veel Nederlanders zijn zaak bezochten. Tja, hij had het eigenlijk kunnen weten toen we om mayo vroegen voor de frietjes van Gina, dan ben je Hollander of Belg. Al met al smaakte het goed, gelukkig geen vinegar op de dikke Engelse frieten, alleen een beetje zout. Het bleek een compleet zoutbadje te zijn waar de patatten in lagen. Ach, er ligt nog Juup en Billy koud voor vanavond, komt wel goed. Hahaha. Na het eten maar weer naar de boulevard afgezakt, in het avondzonnetje gezeten, de hele wel weer terug gelopen naar ons guesthouse om daar nog wat in de tuin te zitten met een flesje water….. alvorens naar boven te verkassen. Neutje klaargemaakt voor deze vakantievierders en uiteindelijk weer moe en voldaan gaan slapen met het raam open om de zilte zeelucht vooral binnen te laten. Morgen staat het Eden Project op de lijst. Truste knuffels.

Vroensdag

Alweer een heerlijke nachtrust achter de rug in de zilte zeelucht, de innkeepers toverden weer een lekker ontbijtje op tafel, daarna was het weer de beurt aan Marco om zijn zes potten op en af te laten gaan, na een dagje rust stonden er weer een paar honderd kilometer geprogrammeerd, eerst naar het Eden Project, daarna door naar de Engelse rivièra, Torquay.
Eerst naar Eden, een biotoop in Cornwall waar men zo’n beetje alle groen en bloemen van de wereld bij elkaar verzameld heeft. Er is een koepel waarin een tropische regenwoud is aangeplant, het is het grootste (overdekte) tropische regenwoud buiten de tropen. Buiten dat het prachtig was kregen we gelijk de bevestiging waarom we nooit naar het verre oosten gaan, too much hot, too much humid, 38 graden en 98% luchtvochtigheid, dan ben je gauw klaar. Geef ons maar de Caraïben, daar is het ook warm maar er staat altijd een briesje. Of het Middellandse zee gebied, ook altijd aangenaam. Enfin, terug naar vandaag, de volgende Biotoop was meer ‘up our alley’, inderdaad Middellandse zee, Californisch en Zuid Afrikaanse begroeiing. Nu heb ik met Z-Afrika niks, jammer eigenlijk, maar het is net als met Portugal, er is altijd een enkeling die het hele land verneukt. Jammer. Door naar de rozentuin en de alle andere planten, bomen en struiken die er stonden. Heel mooi opgezet hoor, in een oude steengroeve, voor het eerst toegankelijk voor publiek in 2001. Zoek de rest maar zelf op.
Rond een uur of 3 de weg weer op, onze Hildegard stuurde ons weer de pittoreske Engelse binnenwegen op, het is net of je door een groene tunnel rijdt, aan weerskanten van de weg staat bijna altijd een groene haag. Raggen dus maar weer over die smalle wegen. Ik heb in elk geval wel uitgeknobbeld dat hoe meer cijfers er achter de letter staan hoe smaller de wegen. A12 is een 4-baans weg, A123 is een 2-baans toestand van acceptabel formaat, A1234 zijn de uitdagingen zoals op de plaatjes te zien is. 1 bus en 1 fiets, meer plek is er niet. Had ik de gouden pijl nog dan zou het zelfs met die kermisattractie bij tijd en wijle nog moeilijk laveren worden. Bestemming Torquay dus, de Engelse Rivièra. Toen we er aankwamen begon het zacht te regenen, dat kunnen we hebben dachten we, hotelletje opgezocht, ingekwartierd en de lokale horeca op de computer opgezocht, Pete van het hotel had ook nog wat goeie tips. Hier begonnen we al gauw aan te twijfelen, volgens good ol’ Pete was het slechts 10 minuten lopen naar het centrum en helemaal vlak, google gaf minstens een half uur aan met een verval van 150 meter. Het regende inmiddels de beroemd beruchte pijpenstelen. Dekking gezocht in Marco, Hildegard om hulp gevraagd en jawel hoor, kilometers verder, bergje op en bergje af, kwamen we op de bestemming aan die zogenaamd 10 minuten lopen was over vlak terrein. Duh, Pete is als niet geloofwaardig gebrandmerkt. De bus weer op plaatsen smaller moeten zuigen, spiegels inklappen, deuren van binnen nog verder bij elkaar trekken en dan kom je er wel langs. Parkeerplekje gezocht en naar de winnende lokale visboer gelopen, we zijn op de een of andere manier altijd aan vis verslingerd als we aan het water zijn. Winnaar 2002 t/m 2012 van verschillende awards, die konden we niet links laten liggen. We werden met open armen ontvangen, helaas hadden we geen reservering maar er waren nog 2 plekjes vrij onder de trap naast de keuken en de toiletten, ach, het regende toch dus what the hell. Het gegrilde visje bleek van uitzonderlijke kwaliteit, heilbot is zooo lekker, de bediening was perfect, het toetje deed de deur dicht, de capuchino was helaas meer een 5-voudige expresso met melkschuim, die houdt ons wel wakker vannacht. 5 zakjes suiker verzachtten de smaak een ietsepietsje. Al met al was het een geslaagde avond. Terug naar ons hoofdkwartier voor een afzakkertje en de voorbereidingen voor de nacht. Heerlijk, lekker relaxed in een luie stoel in het 5 sterren etablissement. Morgen gaan we Torquay en omgeving verkennen. Truste wereld, wij gaan slapen terwijl de regen buiten gestaag valt, hopelijk is het morgen een beetje droog.

Donderdag

Jaaaa, het is droog, jippie!!! Een kijkje op de buienradar geeft echter reden tot bezorgdheid, vanaf een uurtje of half 11 gaan de sluizen open. En zo was het ook. Niet getreurd, we came prepared. Regenspullekes aangetrokken, papapluutjes paraat en daar gingen de Hollanders, stromende regen kan ons niet tegen houden. Welcome to the English Riviera, nou, fuck de riviera, vandaag dus even geen zon. Torquay is net Valkenburg maar dan aan het water, het is een aaneensluiting van overnachtingsmogelijkheden, downtown allerhande restaurantjes, duizend snuisterijwinkeltjes en daartussen restaurants en andere eetgelegenheden. Maar wel pittoresk. We hebben onze neus her en der binnen gestoken, een lekker lunch genoten, tussendoor werd het zowaar een tijdje droog, wat gedronken, wat gezeten, lekker niksen de hele dag met uitzicht op de haven. Aan het einde van de middag regende het weer behoorlijk en zijn we voor de derde keer nat geworden op de terugweg naar het hotel maar onder de waterafwerende laag waren we droog. Busje aangezwengeld en een stukje gereden om een heerlijke maaltijd te scoren, vandaag even geen vis. Stier moet er op tafel, ein Mann braucht Fleisch!! En Gina was ook wel weer aan een steakje toe. Na het toetje en een paar nachtmutsjes was het tijd om ons weer terug te trekken in het torentje drie hoog achter, maar wel een super-de-luxe torentje.

Vrijdag

Tijd om te verkassen, zo’n 300 km naar het oosten. De eerste honderd kilometer weer door groene tunnels, via een afsteker naar een heel speciaal tuincentrum waar Gienie de bus omtoverde tot onze eigen persoonlijke Intratuin, nog meer speciale planten waaronder een plantje dat naar chocolade ruikt, snap jij het nog? Als we stangen hadden gehad dan hing de bus ook nog vol met hanging baskets, we hebben helaas (lees: gelukkig) niks om ze aan te hangen. Na wat onavontuurlijke uurtjes met een paar stops tusendoor om hier en daar een beetje rond te kijken kwamen we laat in de middag aan in Portsmouth waar we een kamer geboekt hadden direct aan het water in de haven. De accommodatie bleek naderhand beter te typeren als kamertje maar het was een oh zo leuk en functioneel ingericht pijpelaatje. 2 bedjes met bergruimte eronder, een klein kleerkastje, eronder een paar laatjes, daarnaast in een nis op vloerhoogte de koffiehoek, een wasbakje met tv erboven, dat was het. En dan het badkamertje, ik wist niet dat er douchebakken bestonden van 60x60cm, ach, voordeel was dat je in de douche niet kon uitglijden, was geen plek voor, hahahaha. En vanuit de douche stapte je zo in de toiletpot, geweldig gewoon hoe ze zoveel functionaliteit in zo’n kleine ruimte weten te prakken. Zelfs de badmat was de helft van de normale maat, paste precies op de vloer. Op naar de pub om de hoek, tijd voor vis, tja, wat eet je anders als je in de haven bent? Tafeltje gescoord aan het raam met uitzicht op het drukke vaarverkeer, de ferries komen op gezette tijden voorbij, van en naar Frankrijk, Spanje en de meeste heen en weer naar Wight, net buiten de haven. Lekker relaxen! Later op de avond nog een wandeling gemaakt voordat we onze vermoeide botten weer te rusten hebben gelegd. Slapen doen we prima, als marmotjes, dat zal wel komen omdat we de hele tijd aan zee zijn.


Zaterdag

Op tijd eruit voor het ontbijt van Mike en zijn vrouw, natuurlijk weer een keuze uit het volledige Engelse ontbijt maar ook wat andere, lichtere dingen. Kommetje flakes en wat toast met zalm en een eitje, dat is toch gewoon heerlijk. Na het ontbijt een havenwandeling gemaakt alvorens we weer de weg op gingen richting Crawley. Onderweg gestopt in Horsham, leuk centrum met wat winkels, gelijk maar onze weekendboodschappen hebben gedaan bij Tesco, dan hebben we dat ook maar achter de rug. In het centrum vond Gina haar geliefde Wimpy, vroeger maakten ze de lekkerste satéburger, ah, nostalgie. Nu is het gewoon een fritkot.
Na nog een afsteker naar nog een plantencentrum gauw ingecheckt en door naar Chris en Anne waar we een gezellige avond mee verbrachten, het was inmiddels alweer 16 jaar geleden dat we mekaar de laatste keer zagen. Natuurlijk een hoop oude (Emery) koeien uit de sloot getrokken en verschrikkelijk gelachen. Moe en voldaan zijn we rond middernacht weer onder de wol gekropen, zondag is de dag van de terugreis, ergens in de middag mogen we weer rechts gaan rijden, jammer eigenlijk, ben al helemaal gewend om alles andersom te doen, hihi. Good night sweethearts, it’s time to go.

Zondag.

Reveille om 7 uur, op tijd eruit, de laatste keer naar zo’n Engels ontbijtbuffet staren, op tijd dwa (de waeg aaf) om de ferry te vangen en het Kanaal over. 2 uurtjes op de boot en het is gelijk 3 uur later. Nadat we het pontje hadden verlaten de cruise control vast gezet en de resterende 300km tussen een stelletje zondagsrijders (bompa met zijn rijbewijs dat hij 50 jaar geleden van de gemeente kreeg), malloten (Lenkradbeißer etc) en proleten (midden- en linksrijders, vaak aan de telefoon en volledig wars van de buitenwereld) door gelaveerd om zo’n 12 uur na het opstaan de eigen huisdeur weer open te duwen. Het zat er weer op, nog gauw een afsteker gemaakt naar Nicole in Kinrooi om lekke frietjes te eten met zure mayo, onze troep een beetje uitgepakt en daarna voldaan met een versnapering op de bank gevallen. Relaxen, het is tenslotte vakantie nietwaar!